Gdzie teraz bywacie w towarzystwie, tam zawsze jest mowa o wczasach na Chorwacji. Rzeczywiście, dzięki dobrej reklamie, otwarciem się tego państwa na turystów, a przede wszystkim klimatowi jaki tam panuje, można powiedzieć – jedziemy tam w ciemno. Polecam ten kraj. Ja byłem tam i wiem co mówię. Zapraszam na początek na zapoznanie się z kilkoma informacjami.

Chorwacja (Republika Chorwacji) – państwo w Europie Południowej, nad Morzem Adriatyckim, graniczy od południa z Bośnią i Hercegowiną i Czarnogórą, od wschodu z Serbią oraz Węgrami i Słowenią od północy. Od południowego zachodu ma dostęp do Morza Adriatyckiego.

Chorwacja ma bardzo urozmaicone, wyjątkowe w skali świata wybrzeże. Ten typ, z licznymi podłużnymi wyspami ustawionymi równolegle do linii brzegowej, został nazwany dalmatyńskim od nazwy chorwackiego wybrzeża.

Republika Chorwacji jest jednym z najmłodszych państw europejskich. Jej konstytucja została uchwalona 22 grudnia 1990 r., a uznana została, jako samodzielne państwo przez międzynarodową wspólnotę, 15 stycznia 1992 r. System prawa został przystosowany do współczesnego ustawodawstwa europejskiego. Gospodarka Chorwacji bazuje przede wszystkim na usługach oraz w mniejszym stopniu na przemyśle lekkim. W okresie letnim również turystyka staje się znaczącym źródłem przychodów państwa.

W Chorwacji swój wpływ zaznaczają kultury zachodnioeuropejska, śródziemnomorska oraz słowiańska. Niewątpliwe piętno na zwyczajach panujących w tym kraju odcisnęły lata podporządkowania europejskimmocarstwom. Północna część Chorwacji jest bardzo zbliżona pod względem kulturowym do Polski. W części nadmorskiej swe wyraźne wpływy wywiera kultura śródziemnomorska. Tradycyjnie więc po południu przychodzi czas na sjestę, a życie zaczyna się wieczorem.

WALUTA

Jednostką monetarną w Chorwacji jest kuna (Kn, HRK), podzielona na 100 lip. Orientacyjny kurs: 1 zł = 2 kn; 1 euro = 7,40 kn. Silne powiązania ekonomiczne z Niemcami oraz duża ilość turystów z tego kraju powodowały, że marka była praktycznie drugą walutą już na długo przed czasem powstania niepodległej Chorwacji. Z wymianą pieniędzy nie ma właściwie żadnych problemów, kantory (mjenjalnica) i banki znajdują się na przejściach granicznych i w każdej większej (lub turystycznej) miejscowości. Mogą natomiast wystąpić kłopoty z powtórną zamianą kun na przykład na euro - możliwe jest to właściwie tylko w banku.

Do Czarnogóry pojechałem z ciekawości. Spędziłem tam dwa tygodnie na południu w miejscowości Ulcjn, ale również zwiedzałem głównie miasta wybrzeża. Ten rozwijający się kraj jest godny polecenia. A oto kilka informacji o nim.

Czarnogóra (czarnogórski Црна Гора/Crna Gora, języki niesłowiańskie: Montenegro, do października 2007 r. – Republika Czarnogóry) – państwo w Europie Południowej. Leży na wybrzeżu Morza Adriatyckiego i graniczy z Serbią, Kosowem, Chorwacją, Bośnią i Hercegowinąoraz Albanią. W wyniku przeprowadzonego 21 maja 2006 referendum niepodległościowego zadeklarowano zerwanie dotychczas istniejącej federacji zSerbią (Serbia i Czarnogóra). Ostatecznie parlament kraju proklamował niepodległość 3 czerwca 2006.

W Czarnogórze przeważającą część powierzchni zajmują tereny górzyste.  Niewielkie skrawki terenów nizinnych są u wybrzeży i nad Jeziorem Szkoderskim. Najniższym punktem Czarnogóry jest wybrzeże Adriatyku. Ze względu na górzystość terenu grunty orne zajmują zaledwie 5% powierzchni.

W wnętrzu Czarnogóry występuje klimat podzwrotnikowy kontynentalny. Na wybrzeżach klimat śródziemnomorski, przez co rocznie notuje się tu 5300 mm opadów (najwięcej w Europie - co mnie zdziwiło, gdyż jak byłem padało tylko raz/ 2tyg.). Rocznie aż przez 240 dni świeci tu słońce, a sezon kąpieli w morzu trwa aż 180 dni. Lipiec i sierpień to szczyt sezonu. Maj, czerwiec, wrzesień oraz październik idealnie nadają się na zwiedzanie.

PODRÓŻ

Autobusem do Chorwacji, a stamtąd do Czarnogóry. Samochodem najlepiej przez Chorwację albo Bośnię i Hercegowinę. Samolotem z przesiadką. Drogi są dosyć dobre, chociaż czekają nas niespodzianki, gdyż co jakiś kawałek są ciągle remontowane lub budowane nowe.

PLAŻE

Według legendy, gdy Bóg dał pradawnym mieszkańcom Czarnogóry jedynie kamienie i czarne szczyty,poskarżyli się i otrzymali niewielką cząstkę raju, czyli wybrzeże Adriatyku, pełne małych zatoczek i długich plaż. Czarnogórskie wybrzeże nad Morzem Adriatyckim, z wielokilometrowymi piaszczystymi plażami, baśniowymi zatoczkami i portowymi miasteczkami jak z pocztówki, rozciąga się od Budvy aż do wyspy Bojana Ada tuż przed albańską granicą. Są tu jeszcze nietknięte przez masową turystykę zakątki: rybackie wioski i gaje oliwne ukryte na malowniczych wzgórzach, pośród piniowych i cytrusowych alei.

PODRÓŻ

Dokumentem uprawniającym do wjazdu do Czarnogóry jest paszport lub w przypadku krótkich pobytów (do 30 dni) dowód osobisty (UE). Podobnie rzecz ma się na granicy z Chorwacją i Bośnią i Hercegowiną. Jednak w razie czego warto mieć także przy sobie paszport (na wypadek kradzieży, leczenia za granicą itp.). Teoretycznie istnieje wymóg posiadania 50 Euro na osobę, na każdy dzień pobytu w Bośni i Hercegowinie. W praktyce przepis istnieje tylko na papierze.

WALUTA

To kolejna z zalet wyjazdu do Czarnogóry. Oficjalnym środkiem płatniczym jest Euro. Złotówki lepiej wymienić jeszcze w Polsce. Kantory spotyka się dość rzadko, pieniądze można wymienić też w banku.

Estonię odwiedziłem pierwszy raz w drodze do Petersburga, a drugi na wyprawie rowerowej na Nord Kapp. Oddalone od nas o ok. 650 km ,najmniejsze nadbałtyckie państwo swoją niepowtarzalną atmosferę zawdzięcza przede wszystkim przyrodzie i ukształtowaniu terenu. Zachwycający jest przede wszystkim klimat na estońskich wyspach, które w liczbie 1500 stanowią jedno z najciekawszych tego typu miejsc w basenie Morza Bałtyckiego. Liczne rezerwaty i parki narodowe rozmieszczone na terenie kraju, dzikość i bogactwo flory i fauny zachwycą każdego, kto do tej pory nie miał do czynienia z surowością skandynawskiej przyrody.

Jako najmniej zaludniony kraj bałtycki, Estonia stwarza dogodne warunki dla odpoczynku wśród przyrody. Nie jest to jednak jedynym, co kraj może nam zaoferować. Świadectwem na  urozmaiconedzieje Estonii są bowiem interesujące zabytki, spośród których najlepszą atmosferę wytwarzają chyba ruiny starych zamków po Zakonie Kawalerów Mieczowych i inne warte zwiedzenia muzea estońskiewznoszące się często na wzgórzach nad estońskimi jeziorami.

Estonia zachwyca też miastami, wśród których stolica kraju – Tallin posiada jedną z najlepiej zachowanych, średniowiecznych starówek w Europie i wpisana została na światową listę UNESCO. Warto zobaczyć także Tartu, intelektualną i kulturalną stolicę Estonii oferującą wiele atrakcji kulturalnych i rozrywkowych, określaną Atenami Północy. Do pereł architektury estońskiej zaliczyć należy również Narwę – twierdzę średniowieczną, wznoszącą się na brzegu rzeki granicznej z Rosją, o tej samej nazwie, co miasto.

Odwiedzając Estonię trzeba spróbować tradycyjnych potraw i specjałów kuchni estońskiej , która mimo, iż zupełnie odmienna od naszej, potrafi zaskoczyć mieszanką smaków.

Dobra jakość dróg, doskonały system informacji turystycznej i powszechny dostęp do Internetu stanowią ogromne ułatwienia dla turystów w Estonii. O miejsca noclegowe również nie trzeba się martwić, gdyż każdy znajdzie tutaj coś na miarę własnych potrzeb i możliwości.

Tallinn - stolica

Tallinn jest stolicą i największym miastem w Estonii. Zajmuje powierzchnię 159,2 km² i liczy 412 tys mieszkańców. Leży na północnym wybrzeżu kraju, nad brzegiem Zatoki Fińskiej.

Przjechałem do tego miasta wcześnie rano po nocnej jeździe z Polski. Misto spowite mgła. Jednak po kikudziesięciu minutach ujrzałem wspaniałe miasto, gdzie nowoczesność miesza się z kilkuwieczna architektura. Ruszyłem na zwiedzanie.  

Tallinn, dziś miasto estońskie przez wieki odczuwało wpływy innych nacji, w tym między innymi Finów, którzy upodobali sobie to miejsce na ośrodek handlu. Dzięki nim Tallinn był już ważnym miastem w X wieku. Dwukrotnie było również własnością Duńczyków, którzy pozostawili po sobie ślad w postaci jednej z największych fortyfikacji z murami liczącymi aż 2,5 km długości i 16 m wysokości. Fort posiadał 46 baszt obronnych. Pod duńskimi rządami miasto przystąpiło do Hanzy, co dało mu kolejną szansę rozwoju gospodarczego. Jako doskonały fort stał się wkrótce siedzibą zakonu krzyżackiego. W XVI wieku ostatecznie stał się miastem estońskim. Po III wojnie północnej Estonia została włączona do Rosji carskiej i pozostawała w jej obrębie aż do rozpadu ZSRR. Dziś Tallinn jest stolicą Estonii, jednocześnie nabierając charakteru miasta europejskiego. Obecnie jest to jedno z najchętniej odwiedzanych miast wschodnich.

Tallinn to miasto, w którym jest co zwiedzać. Największą atrakcją są oczywiście stare mury obronneotaczające Dolne Miasto, a w obecnej kamiennej postaci wybudowane pod koniec XIII wieku. Szczególnie ważna jest Gruba Małgorzata - baszta, na której widnieje polski napis o internowaniu polskiego okrętu wojennego Orzeł. Dawniej były to fortyfikacje drewniane. Do dziś zachowało się około 70% tych murów, w tym 26 baszt krytych czerwoną dachówką. Najlepiej oglądać je od ulicy Rannamae, gdzie zachowało się kilkanaście mniejszych, niezwykle malowniczych baszt. Z kolei od strony ulicy Nunne widoczna jest brama Pikk jalg. Przepiękne uliczki. Pierwszy rzuca się w oczy Kościół św. Olafa z przełomu XII i XIII wieku, w momencie zbudowania był drugą najwyższą budowlą na świecie (159 m), a po 1548 roku, kiedy pożar zniszczył wieżę katedry w Lincoln - najwyższą. Ten tytuł stracił dopiero w 1625 roku, także po pożarze. Obecnie mierzy 123 m. W kościele znajduję się również punkt widokowy, skąd turyści mogą oglądać panoramę starego miasta.

Szczególnym miejscem jest tallińska Starówka czyli powszechnie znane Dolne Miasto. Poza wieloma budynkami z okresu średniowiecza i charakterystycznym staromiejskim klimatem wąskich uliczek warto tu zajrzeć dla imprez kulturalnych, w tym Festiwalu Starego Miasta. Poza tym w okolicy 2 km od samego Tallinna znajduje się Kadriorg - przepiękny pałac XVIII-wieczny stanowiący dziś siedzibę prezydenta republiki. Warte obejrzenia są też pałacowe ogrody. Centrum Starego Miasta jest malowniczy Plac Ratuszowy otoczony domami kupieckimi. To jedno z ulubionych miejsc spotkań turystów i mieszkańców Tallina. W wielu kawiarniach, barach, restauracjach można smacznie zjeść i napić się kawy (i nie tylko). Latem wszystkie stoliki wystawiane są na zewnątrz, co tworzy wspaniały klimat tętniącego życiem miasta.

Francję odwiedziłem kilkakrotnie. Byłem tam w 2005 r. potem 2007, 2009 żeby wrócić w 2021. To piękny i duży kraj. Jeździłem po nim własnym samochodem, ale również autokarem wycieczkowym i rowerem. Kto nie był we Francji, to jakby nic jeszcze nie widział. Zanim zaproszę na zwiedzanie z moim udziałem, zapoznajcie się z najważniejszymi informacjami o tym cudownym kraju. 

Francja (fr. France, IPA: /fʁɑ̃s/), Republika Francuska (République française /ʁepyblik fʁɑ̃sɛz/) – państwo, którego część metropolitarna znajduje się w Europie Zachodniej, posiadające także zamorskie terytoria na innych kontynentach. Francja ze względu na swoją liczbę ludności, potencjał gospodarczy, pozycję w Europie, silną armię (trzeci po Rosji i USA arsenał nuklearny), uchodzi za jedno z najpotężniejszych państw świata. Jest piątym najlepiej rozwiniętym krajem świata i jedenastym w rankingu warunków życia. Francja jest członkiem grupy G8 najbardziej uprzemysłowionych państw świata.

Granice współczesnej Francji pokrywają się mniej więcej z granicami starożytnej Galii, która była zamieszkana przez celtyckich Galów. Największą wspólnotę religijną stanowi Kościół katolicki, głównie rzymskokatolicy, istnieje też grupa 15 tysięcy wiernych obrządku bizantyjsko-ukraińskiego. 

Transport kolejowy odgrywa we Francji niewielką rolę. Połączenia pasażerskie między Paryżem a największymi miastami kraju są obsługiwane przez pociągi TGV, osiągające prędkości maksymalne rzędu 300 km/h i handlowe powyżej 200 km/h. W chwili obecnej pociągi TGV łączą Paryż z ośrodkami leżącymi na czterech kierunkach: północnym, zachodnim, południowo-zachodnim i południowo-wschodnim. W 2007 r. ukończono budowę linii dużych prędkości łączącej Paryż ze wschodnią częścią kraju.
Niewielki odsetek pasażerów podróżuje pociągami TGV między największymi miastami kraju, na kierunkach pokrywających się z połączeniami do Paryża (głównie na osi Marsylia – Lyon– Lille).

WALUTA

Walutą obowiązującą we Francji jest euro. Uważa sie powszechnie, że Francja nie należy do krajów tanich. Jednak ceny podstawowych produktów nie różnią się zbytnio od cen w Polsce. Będąc we Francji warto zagladać na miejscowe targowiska , gdzie znaleźć można  duży wybór artykułów spożywczych w korzystnych cenach.

PRZEPISY WIZOWE
Obywatele polscy korzystają z prawa do swobodnego przepływu osób w ramach Unii Europejskiej. Dokumentem podróży uprawniającym do bezwizowego wjazdu i pobytu (niezależnie od jego celu) na terytorium Republiki Francuskiej do 90 dni jest paszport bądź dowód osobisty. Przed wyjazdem należy się upewnić, czy dokument jest w wystarczająco dobrym stanie technicznym i pozwala na stwierdzenie tożsamości.

BEZPIECZEŃSTWO

Należy  zachować szczególne środki ostrożności w Paryżu oraz  w innych dużych francuskich  miastach, a także na Lazurowym Wybrzeżu.  W miejscach użyteczności publicznej: metrze,  kolejce podmiejskiej, muzeach, sklepach, plażach na południu kraju, często zdarzają się bowiem kradzieże kieszonkowe i drobne rozboje. Nie należy także pozostawiać dokumentów, pieniędzy i innych wartościowych przedmiotów w pokojach hotelowych i w samochodach.

ŚWIĘTA

• 1 stycznia – Nowy Rok
• 1 maja – Święto Pracy
• 9 maja – Dzień Zwycięstwa
• 14 lipca – Święto Narodowe Francji. Rocznica zdobycia Bastylii
• 15 sierpnia – Święto Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny
• 1 listopada – Święto Wszystkich Świętych (Toussaint)
• 11 listopada  – Dzień Zawieszenia Broni
• 25 grudnia – Boże Narodzenie

Podczas większości świąt państwowych instytucje urzędowe i większość  sklepów jest zamknięta. Jeśli  jakieś święto przypada w poniedziałek lub w czwartek, Francuzi przedłużają sobie wolne o poniedziałek lub piątek

Nicea

Będąc na Lazurowym Wybrzeżu nie wolno nie wstąpić do przepięknego miasta Nicei. W tej miejscowości spędziłem cały dzień i bardzo żałuję, że nie udało mi się być tam dłużej. Już po wjeździe autokarem (byłem tam na jednodniowej wycieczce w ramach wczasów) zachwyca nadmorska promenada.

Nicea leży nad Morzem Śródziemnym, na Lazurowym Wybrzeżu. Wzdłuż wybrzeża ciągnie się bulwar o długości 7 km. W mieście funkcjonują porty morskie: handlowy, pasażerski i rybacki oraz międzynarodowy port lotniczy Nicea-Lazurowe Wybrzeże (drugi pod względem znaczenia we Francji) 

Nicea charakteryzuje się łagodnym, śródziemnomorskim klimatem (średnia temp. roczna 15 °C). Sezon letni trwa tu przez 6 miesięcy, od maja do października, pomimo, że czasami w kwietniu i listopadzie są temperatury powyżej 20 °C. Zimy są łagodne, ze średnią temperaturą 13,4 °C w dzień i 5,8 °C w nocy, od grudnia do lutego. Byłem tam w maju i chodziłem w krótkich spodenkach. 

W Nicei, w dzielnicy Cimiez, znajdują się zachowane ruiny rzymskich term z III wieku, a także ruiny rzymskiego amfiteatru.

Inne budowle warte obejrzenia:

• resztki zamku i romańskiej katedry. Z jej szczytu jest przepiękny widok - polecam.
• kościoły (XIV-XVIII wiek) pałac senacki (Palais du Sénat, XVII wiek)
• katedra Sainte-Réparate
• kościół Saint-François-de-Paule (1736)
• kościół Saint-Jacques
• kościół Saint-Augustin
• pałac Lascaris

Główną arterią miasta jest Promenade des Anglais (Promenada Anglików) z początku XIX wieku z ogrodem Jardin Albert I. Niewielki park, ale bardzo urokliwy. W samym centrum stoi karuzela chyba z tamtej epoki.

Niedaleko bulwaru znajduje się targowisko. Tego nie można ominać. Coś wspaniałego.

Hyeres

Południe Francji, a szczególnie Lazurowe Wybrzeże to niesamowity zakątek naszego kontynentu. Dojechałemtam autokarem. Nie polecam tej formy transportu. 37 godzin prawie ciągłej jazdy. Zmieniali się kierowcy, a my co cztery do pięciu godzin mogliśmy wyprostować kości. Niemniej następne dziesięć dni spędzone na półwyspie Gienes niedaleko Hyères w departamencie Var był niezapomnianą przygodą w moim życiu.

Rzeczywiście woda to atut tych rejonów. Miałem do dyspozycji dwie plaże. Jedną otwartą z lazurowym morzem, ale trochę zimną, gdyż byłem tam pod koniec maja. Drugą natomiast osłoniętą, stanowiącą urokliwą zatokę, gdzie miłośnicy jazdy na nartach wodnych napędzanych spadochronem, rozwijali swoje talenty. Prawdziwym hitem jednak są solanki, gdzie co chwilę zlatują się stada flamingów. Dla nas, mieszkańców zimnych krajów, to niesamowity widok tych różowych, przepięknych ptaków.  

Polecam w tym rejonie właśnie miejscowość Gienes, z jej urokliwymi uliczkami, a prawdziwą przyjemność dla oczu daje stolica regiony Hyeres. Można tam odpocząć po trudach całorocznej pracy. Szczególnie do gustu przypadł mi park botaniczny. Śliczne miejsce, prawdziwe miejsce do relaksu dla ciała, ale przede wszystkim dla duszy. Pozwoliłem nawet sobie na umieszczenie uroków tej miejscowości w mojej drugiej powieści „Ministrant diabła”.

Do Hyeres należą cztery wyspy leżące niedaleko wybrzeża. Można je zwiedzić przeprawiając się za niewielkiepieniądze promem (o ile pamiętam to bilet kosztuje 10euro). Zwiedziłem największą z nich de Porquerolles. Spacer pomiędzy olbrzymimi agawami, zwiedzanie twierdzy św. Agaty, oraz zabytkowej miejscowości z pięknym parkiem na pewno wszystkim się spodoba. Zachęcam.    

 Paryż

 O tym przepięknym mieście nie będę pisał. Trzykrotnie go zwiezałem i zawsze mnie zachycał. Po prostu tam trzeba pojechać i już.